Twee schijter(d)s op een eiland

Door: Inge de Bresser en Sanne van Neerven

Op een hele onschuldige ochtend gaat Sanne’s Nicaraguaanse telefoon. Een smsje. Verrassend: het is Inge, wat leuk, denkt ze. Maar al gauw verschijnt er een donkere donderwolk. ‚Hey Sanne, sorry voor de vroegheid. Ik weet niet of ik je vandaag kan zien want ik ben sinds gisteravond ziek en vanochtend diarree und so.‘
Sanne: „Das mooi shit! Denk je dat je morgen wel mee naar Isla de Ometepe gaat?“
Inge: „Als er maar een wc in de buurt is!“
Die avond krijgt Inge een smsje van Sanne. „Sorry voor de laatheid maar ik moest net ook rennend naar de wc. Laten we morgen maar even kijken wat we doen.“

Dapper als ze zijn gaan ze de volgende ochtend (na een flink aantal uur op de wc te hebben doorgebracht) met een lading pillen op voorraad/ achter de kiezen op pad. „Zouden we de busreis volhouden, of moeten we met onze kont uit het raam?“ vragen ze zich toch een beetje gepikeerd af. De anderhalf uur durende busrit schudt hun maagjes goed door elkaar maar ze weten het droog te houden, ondanks de misselijkmakende vislucht (wie verzint het om drie grote open bakken vis op het dak van de bus mee te nemen?). Klaar voor de volgende uitdaging: de ferry uit het jaar 1951. Inge maakt zich al dagen zorgen over deze boottocht, denkend aan de vorige keer toen er noodgedwongen kotszakjes uitgedeeld werden. Sanne roept vol optimisme: „Nou, ik heb nog nooit last gehad van een boot! Komt goed.” Maar op het moment dat de boot vertrekt betrekken hun gezichten naar modus sip. Inge heeft een bezwete bovenlip en zegt bemoedigend tegen zichzelf: „Nou een uur op zo’n boot is toch niet zo lang? Dat is maar zestig keer een minuut!“ Na vijf keer een minuut te hebben geteld wordt het zwart voor haar ogen en houdt ze het bijna niet meer. Maar alsSanne opzij kijkt kan ze haar ogen niet geloven. Inge slaapt. Nou, die heeft geluk, denkt ze. De oh zo stoere Sanne voelt nu ook een golf van misselijkheid. Voor de zekerheid loopt ze naar het buitendek om haar hoofd alvast over de reling te hangen. Een goede voorbereiding is het halve werk! Ondanks alles geen nattigheid tot aan de kade. :)
Daar zijn ze dan, twee schijterds op een eiland. „Holaaaaa!!“

Buikpijn hebben de meisjes allebei als ze in een hangmat liggen in hun hostel. Inges Nicaraguaanse paardenmiddel lijkt goed te werken. Verder heeft ze nergens last van. Sanne daarentegen, vergast het hele hostel. Dankzij de bijwerking winderigheid.

De volgende ochtend ontwaakt Inge als herboren. Maar Sanne heeft de pizza van gisteravond wel drie keer aan het rioolsysteem meegegeven. Inge trekt haar reisapotheek open want Sanne wil ook wel wat van dat wondermiddel. Onder het mom van: we zitten nu eenmaal op dit eiland, laten we onze tijd dan maar goed benutten, vertrekken ze vol goede moed naar de bushalte om naar een strandplaats te gaan. Een local spreekt ze aan. „Voor vijf dollar met mijn busje mee?” Dat aanbod klinkt wel heel verleidelijk, in tegenstelling tot een drie uur durende rit met een chickenbus. Maar dan zien ze naast de openbare bus ook hun busje zonder hen vertrekken. Gelukkig heeft die propper nog wel een idee: een motortaxi. Een combinatie van een tuktuk en een fietstaxi. Geen achterdeur en uitklapbare gammele stoeltjes vastgeschroefd aan het frame. Het wegdek op Ometepe stamt ook uit het jaar 1951 dus onderwijl zij doodsangsten uitstaan dat hun stoel niet afbreekt en het wagentje hen met stoel en al naar buiten gooit, wordt de inhoud van hun maag goed heen en weer gegooid. Terug bij af.
Na een uur... „He he, daar zijn we dan. Mooi hè, Playa Santa Domingo? Daar moeten we even van bijkomen. Waar is dat bed?”

Activiteiten in Santa Domingo in chronologische volgorde:
'Een dutje doen op het bed. Na een uur: toch maar even naar het strand. Lekker op onze handdoek liggen. Twee uur later… Daar krijg je honger van! Laten we heel veel eten bestellen! Hmm, na drie happen zitten we al vol. Zo dat halve bord leegeten was een uitputtingsslag! Waar is dat bed? Vierenhalf uur later... Oeps, met kleren aan in slaap gevallen. Dik ronken! Tandenpoetsen en omkleden is geen slecht idee. Eigenlijk moeten we nu wakker blijven, anders slapen we vannacht niet. *gaaaaap* Of nouja... laten we maar gaan slapen.'

Het is een wonder. Ze slapen de hele nacht rond en voelen zich bijna topfit. Nog even doen waar ze goed in zijn. Eten en dan relaxen bij de helende fosfor waterbron (Ojo de Agua). De hele dag lekker niks doen, daar knap je van op. Wat is het eiland toch mooi.
Maar oh jee... wat wacht hen de volgende dag...? De tocht terug naar het vasteland.

Gebaseerd op een waargebeurd verhaal.