Ahorita

Nicaragua en ik hebben een overeenkomst: er bestaat in ons een groot contrast tussen veel en niets. Voor mij geldt dat voor het feit dat ik de afgelopen week veel heb meegemaakt, maar tegelijkertijd doe ik soms ook gewoon helemaal niks, noppes, nada. In Nicargua kan ik tientallen contrasten bedenken. Mensen moeten veel en hard werken voor hun geld, maar er zijn ook veel mensen die geen werk hebben. De vrijetijdsbesteding van veel mensen bestaat uit veel tv kijken, veel muziek luisteren (hard) en veel op straat zitten en verder gewoon helemaal niks doen. Het tempo waarin hier geleefd wordt is heel langzaam, maar tegelijkertijd worden wel zo ongeveer alle 24 uur die een dag telt benut en duurt de dag dus veel langer.

Voor mij geldt hierdoor nog steeds dat ik ‘s ochtends om 6 uur gewekt word door het leven hier (vandeweek hoorde daarbij een geluid wat ik echt niet kon plaatsen. Iets waarvan ik dacht: is it a bird? Is it a plane? Een mengeling van koe en exotische vogel. Ik ben er nog niet achter. Er zijn trouwens ook elke ochtend een man en een vrouw die brood willen verkopen op straat. Een half uur lang gaat het dan zo: ‘paaaaan’, ‘paannn’, ‘paaaan’.) en dat ik ‘s avonds rond een uurtje of 9 moe ben, en soms dus ook lekker mijn bedje in duik. Maar niet getreurd, je kunt hier elke dag wel ergens een feestje vinden, en ik ga dus ook regelmatig met een van de docenten, mijn familia of mijn buurjongen wat drinken/dansen. ‘s middags houd ik vaak een soort van siesta in een schommelstoel thuis, want na de lessen en in deze hitte heb ik dat echt nodig. Ik klets (ja dat kan ik tegenwoordig ook in het spaans!) wat met mijn familia en we kijken samen tv.

Ik leer steeds nieuwe mensen kennen, nog steeds vooral Nica’s, en vooral de mannen grijpen hun kans en vragen vrijwel meteen of ik iets met hen wil gaan drinken. Maar ik ben er nog steeds van overtuigd dat ik nooit in een tv-programma als grenzeloos verliefd zal verschijnen, hoor! De meesten maken niet veel indruk met hun latino-aanpak. Deze week zijn er eindelijk wat meer studenten op de taalschool, waaronder een Nederlands stel. En er was ook een drukbezochte activiteit: rondvaart langs de isletas. Dit keer zijn we ook op een eilandje gegaan, met een bar. Daar heb ik het ultieme zomer/vakantiegevoel ervaren met een verse cocosnoot aan de waterkant terwijl een papagaai vrolijk om ons heen wandelende.

Wat me in de taal hier opvalt is dat er veel verkleind wordt, en dat vind ik zo leuk klinken! Ahorita (nu-tje), azucarita (suikertje), mamacita (vrouwtje), pocotito (klein beetje), princesita (prinsesje) en ga zo maar door. Dit gebeurt ook met namen. Ik noem mijn moeder tegenwoordig Mercedita en de maid Yolandita (en ik ben dus logischerwijs Sannita, vinden ze veel makkelijker om uit te spreken) want ik vind ze zo lief. Yolanda werkt hard en ze doet haar best om langzaam en duidelijk te praten. Als ik hulp nodig heb staat ze altijd voor me klaar. Ik heb besloten dat als ik terug ga naar Nederland, ik haar mijn mobieltje schenk (voor haar zou het een hele uitgave zijn om er een te kopen (30 dollar)). En Mercedes is als een moeder voor me. Vraagt altijd hoe het gaat, wil dat ik goed slaap en goed eet en drink. Vandeweek kwam er een blaasontsteking opzetten en dat heb ik proberen uit te leggen met mijn beste spaans (terwijl ik alle woorden die er mee te maken hebben niet wist :P). Yolanda wist wel welk medicijn ik moest hebben en Mercedes belde meteen de apotheek. Even later werden mijn 14 capsules bezorgd. In een doorzichtig plastic zakje, zonder bijsluiter, zo doen ze dat hier! Haha, heel lief natuurlijk, maar ik heb toch eerst maar even op Internet opgezocht wat ik in mijn lichaam ging stoppen. Bleken het homeopatische pillen tegen nierstenen… Aiaiii flinke miscommunicatie! Vandaag was de pijn weer heel heftig, dus heb ik aan zoveel mogelijk mensen verteld wat er aan de hand was en het woord blaasontsteking opgezocht in een woordenboek. Mijn docent Carla bood aan om ‘smiddags mee te gaan naar een doctor zodat ik het juiste medicijn kon krijgen. Kortom: heel fijn om te merken dat iedereen voor je klaar staat als er iets is!

Met Carla ga ik sowieso vaak op pad tijdens de lessen. Afgelopen week ben ik met haar voor het eerst naar de mercado geweest. Ik wilde daar graag mete en local naartoe, aangezien dat veiliger is en die persoon natuurlijk veel kan vertellen over alles wat ze er verkopen. Want dat is veel! In het overdekte gedeelte van de markt zijn de gangpaden 1 meter smal, vol met mensen. Bij de verschillende kraampjes verkopen ze alles wat ook op de Nederlandse markt verkocht wordt, mar toch anders. Logica bestaat bijvoorbeeld niet. Naast de groenten liggen in dezelfde kraam wattenstaafjes. De bekende koolsla die hier vaak bij gerechten geserveerd wordt, wordt live geraspt. Gefrituurde kip wordt in stukken gescheurd. Meel, bonen en rijst liggen op een grote hoop op het kraampje. Hier wordt niet geroepen (1 kilo 3 euro) maar word je aan je arm getrokken (dollars wisselen? Bonen kopen?).
Woensdag heeft Carla me meegenomen naar haar huisje. Ze woont een stuk verderop in dezelfde straat als ik en ik was erg benieuwd hoe het eruit zou zien, want ze vertelt me vaak over haar situatie. Dat het voor haar niet mogelijk is o meen huis te kopen, want saneb net haar man verdient ze nog lang niet genoeg (volgens mij nog geen dollar per uur). Dus huurt ze een piepklein huisje mete en woon- en slaapkamer en een keukentje. Het ziet er opzich niet verkeerd uit, zeker niet als je het vergelijkt met de houten huisjes waar sommige mensen het mee moeten doen. Maar ik begrijp nu waarom ze droomt van een eigen huis mete en mooie tegelvloer, waar ze de muren mag schilderen en een echte keuken kan plaatsen. Soms voel ik me best ongemakkelijk, omdat ik hier drie maanden lekker een beetje rondhang met mijn ‘ dikke bankrekening’ terwijl de mensen hier soms over elke cent die ze uitgeven drie keer moeten nadenken. Wij hebben het echt goed in Nederland.

Nu staan de feestdagen voor de deur, hoewel ik daar weinig besef van heb met dit warme weer (en omdat het hier toch al de hele tijd feest is. Deze week doemen overal uit het niets ‘brassbands’ op mete en trompet en trommels en het vuurwerk blijft knallen). Op tv zie je veel nepsneeuw voorbij komen, terwijl veel mensen hier nog nooit sneeuw gezien hebben. Ik kan me ook niet voorstellen hoe koud het nu in Nederland is. Wat ik precies ga doen weet ik nog niet. Misschien ga ik eerste kerstdag lekker zwemmen in een kratermeer hier in de buurt. Mercedes heeft me voor oud & nieuw uitgenodigd om mee te gaan naar haar familia in Rivas (stadje hiernaast) en daarna ga ik waarschijnlijk met de jongens op stap.

Voor jullie allemaal een fijne (witte) kerst! Meer foto’s volgen later op Facebook.

Besito,

Sanne